________________
|
Ode a Eros
|
Ode a Eros
|
Eros, Cupido, Amor, pequeno Deus travesso
Com quem todos brincamos! Brincando nos ferimos, Ferindo-nos gozamos, Se rimos já choramos, Mal que choramos rimos... Já, voltados do avesso, Por igual o voltamos, O torturamos nós como ele nos tortura, Descemos aos recessos da criatura... Pequenino gigante! Sonhava, ou não sonhava, Quem te representou risonho e pequenino Que de Hércules a clava Não pesa como pesa a tua mão de infante, Nem seu furor destrói Como nos dói Teu riso de menino? Nas tuas leves setas Nas flâmulas gentis Que cantam os poetas E os namorados juvenis, Que longos ópios e letais licores, Que pântanos de lodo e que furores, Que grinaldas de louros e de espinhos, Que abissais labirintos de caminhos! Mascarilha de seda e de veludo Sob a qual o olhar brilha, a boca ri, Que olhar ambíguo ou mudo, Que boca atormentada Não terás além ti Na mascarada? Pai da Crueldade e da Piedade, Filho do Crime e da Beleza, Que infante serás tu, que, desde que há Idade, Aos Ícaros opões a mesma astral parede, E os Lázaros susténs dos restos dessa mesa Em que se bebe sempre a mesma sede, Se come A mesma fome? Divindade nocturna Que te cinges de rosas, Suprema fúria mascarada Que a porta abres do céu... escancarada Sobre o negro vazio duma furna, Que a urna de cristal nas mãos formosas Vens ofertar às bocas sequiosas E escorres sangue do cristal da urna, Que tens tu afinal, ao fundo da caverna Sempre aos mortais vedada: A eterna morte... o nada, Ou a vida eterna? |
Eros, Cupido, Amore, piccolo Dio ribaldo
Con cui tutti giochiamo! Giocando ci feriamo, Ferendoci godiamo, Se ridiamo poi piangiamo, Dopo aver pianto subito ridiamo. . . Già, voltati a rovescio, Del pari lo rivoltiamo, ci tortura, Scendendo ai recessi della creatura... Minuscolo gigante! Sognava, o non sognava, Chi ti rappresentò ridente e piccino Che d’Ercole la clava Non pesa quanto pesa la tua mano d’infante, Né il suo furor distrugge Quanto ci affligge Il tuo sorriso di bambino? Nei tuoi lievi strali Nelle fiammelle gentili Che cantano i poeti E i giovani innamorati, Che spossanti morfine e letali liquori, Che pantani di limo e che furori, Che ghirlande d’alloro e di spini, Che abissali labirinti lungo i cammini! Mascherina di seta e di velluto Sotto cui lo sguardo brilla, la bocca ride, Che sguardo ambiguo o muto, Che bocca tormentata Non vedrai a te innanzi Nella mascherata? Padre di Crudeltà e di Pietà, Figlio del Crimine e della Bellezza, Che pargolo sarai tu, che, da tempo immemorabile, Agli Icari frapponi la stessa parete astrale, E i Lazzari sostenti coi resti della tavola Ove si beve sempre la stessa sete, Si mangia La stessa fame? Divinità notturna Tu che t’adorni di rose, Suprema furia mascherata Tu che apri la porta del cielo... spalancata Sopra il nero vuoto d’una grotta, Tu che l’urna di cristallo nelle mani aggraziate Vieni ad offrire alle bocche assetate E versi sangue dal cristallo dell’urna, Che cosa tieni tu infine, in fondo alla caverna Sempre agli uomini preclusa: L’eterna morte... il nulla, O la vita eterna? |
________________
|
![]() |
William-Adolphe Bouguereau Sussurri d'amore (1825-1905) |
Nessun commento:
Posta un commento